اربعین حسینی(ع) و تجدید میثاق با آرمانهای سیدالشهداء

۱۴ قرن از وقایع و اتفاقات صدر اسلام و سده اول ورود این دین مبین سپری می شود. در آن دوران با تأسیس دین اسلام توسط حضرت محمد(ص) در عربستان تحولات بزرگی پدید آمد و این دین در همان ایام به سراسر شبه جزیره و سرزمین های اطراف گسترش یافت.
با وجود آنکه فتوحات مسلمانان و افزودن به جغرافیای اسلامی در همان قرن نخست شکل گیری اسلام، موضوعی مهم و قابل توجه بوده لیکن اختلاف حاکمیتی و سودای امارت و پس از آن اشرافی گری در میان حاکمان ولایات مختلف سربرآورد و رواج پیدا کرد.
در این بین و با وجود فراهم بودن شرایط یک خانواده از تشریفات و زندگی رفاه زده آن دوران دوری گزید. آن خانواده اهل بیت پیامبر(ص) بودند. حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) بنت نبی، بنیان خانواده ای را گذاشتند که ولایت و رهبری بخش قابل توجهی از مسلمانان را عهده دار شدند.
امیرالمومنین علی(ع) با وجود وصیت و سفارش پیامبر، سالها از منصب خلافت به دور بود تا سرانجام رهبری و اداره امور مسلمانان را بدست آورد و در تمام دوره کوتاه زعامت خود تغییر در سبک زندگی اش ایجاد نشد. پس از ایشان، فرزند ارشدشان، امام حسن مجتبی(ع) برای مدت کوتاهی امورات مسلمین و برای سالیان بیشتری رهبری معنوی جامعه را عهده دار بود. ایشان نیز از مادی گرایی، اشرافی گری و زر اندوزی به دور بود. حتی در تصدی حاکمیت هم برای جلوگیری از انشقاق در دین و و ممانعت از خونریزی و کشتار، اصرار نورزید و عطای خلافت را به لقایش بخشید.
پس از ایشان نوبت به رهبری و امامت برادر ارجمندشان، امام حسین(ع) رسید. در ساده زیستی و زهد و تقوی الهی راه پدر و برادر را در پیش گرفت. اما اوضاع اجتماعی و حتی شیوه حاکمیت با گذشته متفاوت بود.
فردی فاسق همچون یزید، پس از پدرش معاویه و برخلاف عهدنامه ای که با امام حسن(ع) امضا شده بود به امارت و حکومت رسیده بود. یزید در تجمل پرستی و مادی گرایی غرق شده بود. شهوت دنیوی و امورات پست از وی شخصیتی منفور ساخته بود که امام حسین(ع) نمی توانست با چنین حاکم ظالم و فاسدی بیعت کرده و پیمان ببندد. صرف نظر از اینکه حکومت و خلافت حق مسلم فرزندان علی(ع) بود که مورد سفارش رسول خدا نیز بودند، اما جایگاه سیدالشهدا اجازه نمی داد دست در دست چنین حاکمی بگذارد، ایشان برای رهایی از چنین بیعتی مدینه را به همراه اهل بیت و نزدیکان خود ترک نمود و راهی مکه و در ادامه عراق شد.
در عراق و نینوا بود که عاشورای حسینی بوقوع پیوست و امام و بسیاری از همراهان ایشان به شهادت رسیدند.
سیدالشهدا با هدف اصلاح امت جدش رسول الله از مدینه خارج شد و به دعوت پر شمار اهل کوفه راهی عراق شد. کوفیان به عهد خود وفا نکردند و به امام یاری نرساندند. از طرفی امام نمی توانست از عقاید خود دست بکشد. بر مواضع بر حق خویش ایستاد و در این راه ایشان بسیاری از اعضا خانواده، خویشان و نزدیکان وفادارش به شهادت رسیدند.
اکنون پس از قرن‌ها شیعیان دنیا هر ساله در اربعین سالروز شهادت امام، از راه های دور و نزدیک عازم کربلا و بارگاه ایشان می شوند.
میلیون ها مرید و علاقمند به خاندان عصمت و طهارت سختی راه را به جان می خرند و عازم سفری معنوی برای ابراز ارادت و زیارت قبر حسین(ع) می شوند. و بیعت خود را با امام و پیشوایشان محکم می کنند.
حضور چندین میلیونی زائران اربعین بیانگر راه درستی است که سیدالشهدا در پیش گرفت و چنین محبوب دوران شد.
مظلومانه به شهادت رسید اما برای همیشه جاودانه شده. بعنوان نماد مقاومت و ایستادگی در مقابل ظلم و فساد در تمام دنیا و در همه اعصار نام حسین(ع) و داستان بی مثالش می درخشد.

✍️سهراب فرشاد