حمل و نقل عمومی فشل بین شهری در نورآباد

یکی از شاخصه های توسعه وجود راه های هوایی، زمینی ،ریلی و دریایی است که با توجه به توپوگرافی منطقه و درمسافت موجود جغرافیای طبیعی شهر احداث می شود تا توسعه انسانی اتفاق بیفتد. راه یکی از شاخصه های تعیین سطح رشد توسعه یک شهر است. اگر این شاخص مناسب نباشد برسلامت اجتماعی افراد اثرکرده و

یکی از شاخصه های توسعه وجود راه های هوایی، زمینی ،ریلی و دریایی
است که با توجه به توپوگرافی منطقه و درمسافت موجود جغرافیای طبیعی شهر احداث می شود تا توسعه انسانی اتفاق بیفتد.

راه یکی از شاخصه های تعیین سطح رشد توسعه یک شهر است.
اگر این شاخص مناسب نباشد برسلامت اجتماعی افراد اثرکرده و سلامت جامعه را به خطرمی اندازد.
جامعه مدرن‌ و درحال رشد، جامعه ای است که به هوشمندسازی و افزایش سرعت تمرکز دارد و راه ابتدایی ترین روش این افزایش سرعت است .

در دلفان‌ برنامه ریزان آن بایست به این مهم فکرمی کردند که حمل و نقل، می تواند به افزایش تولید ثروت کمک کرده و باعث خروج نخبگان از شهر و دیار خود نباشد.

متاسفانه وجود دو شرکت تعاونی مسافربری، در دلفان بعد از گذشت نیم قرن به جای توسعه ناوگان حمل و نقل بین شهری خود، شاهد تعطیلی یکی از آنها بوده ایم و آن یکی هم تعداد اتوبوس هایش بسیار کاهش یافته است.
اگر کسی گذرش به تهران بیفتد برای برگشتن به خاطر اینکه اتوبوسی در ساعات بعدازظهر وجود ندارد مجبور است با اتوبوس های خرم آباد و کرمانشاه و نهاوند برگردد، یا شب در تهران بماند و صبح زود برگردد، آن هم اگر بلیط و صندلی خالی وجود داشته باشد.

آیا جز این است که تولید ثروت ماحصل نخبگان و تولید کنندگان علم است و باعث افزایش قدرت و تعمیق قدرت و مشروعیت می شود؟؟

پس‌ شهر موفق وسالم شهری است که راه و ناوگان حمل و نقل خوب داشته باشد و آن راه به شبکه ارتباطی کشور متصل باشد و سرویس دهی در این شبکه روان و منظم باشد.
در شهری که درهای آن بسته است و راهی نداشته باشد کهنگی عقلانیت افزایش ، شدت تودگی شهر زیاد، مشارکت سنتی زیاد و
بی تفاوتی نرم درحال افزایش می شود.

مردم رنج کشیده دیار دلفان از این حمل و نقل فقیر و توسعه نیافته در رنج و زحمت اند.
آیا مسؤلان در این راستا چاره ای اندیشه اند؟

✍زهرا نجاتی