سالم زیستی مسئولان یا ساده زیستی عوام فریبانه؛ مسئله این است

نویسنده: غلامرضا مصدق با فرا رسیدن هر موقعیتی از جمله انتخابات یا انتصاب مدیران، بازار تظاهر به ساده زیستی گرم می شود. اینکه فلان نامزد انتخابات در خانه اجاره ای زندگی می کند، قوت غالبش نان و پنیر است، مادرش هنوز در روستا زندگی میکند، اتومبیلش پراید مدل ۸۰ است و از این قبیل حرفها.

نویسنده: غلامرضا مصدق

با فرا رسیدن هر موقعیتی از جمله انتخابات یا انتصاب مدیران، بازار تظاهر به ساده زیستی گرم می شود. اینکه فلان نامزد انتخابات در خانه اجاره ای زندگی می کند، قوت غالبش نان و پنیر است، مادرش هنوز در روستا زندگی میکند، اتومبیلش پراید مدل ۸۰ است و از این قبیل حرفها. عده ای ساده زیستی را چنان مهم و اساسی جلوه میدهند که گوئی باید مهمترین ویژگی یک مسئول رده بالا باشد و اگر ثابت شد ساده زیست است، پس بهترین گزینه برای انتخاب است.
طبق عرف بشری در تمام دنیا مقامات بالا زندگی لاکچری و حداقل مرفهی دارند و معمولاً در دنیا کمتر کسی معترض زندگی مرفه مسئولان رده بالای خود است. مثلاً در تمام کشورها روسای دولتها در کاخ زندگی میکنند، هواپیمای اختصاصی دارند، همواره تیم پزشکی با تجهیزات کامل آنها را همراهی می کند، به هنگام عبور از خیابانها پلیس تمام چراغ های راهنمایی مسیر او را سبز می کند، اگر زمانی بیمار شوند بهترین امکانات پزشکی کشور را برای آنها بسیج می کنند.
اصولاً زندگی مسئولان رده بالا بنا به ماهیت شغلی آنها با ساده زیستی در تضاد است، زیرا آنها نمی توانند با اتوبوس شرکت واحد یا تاکسی تردد کنند، به هنگام بیماری مثل مردم عادی برای گرفتن نوبت درمانگاه در صف بایستند، خودروی خود را برای سرویس به تعمیرگاه ببرند و از این قبیل کارهایی که مردم عادی ساده زیست انجام میدهند.
من به عنوان یک شهروند معمولی ساده زیست ایرانی، هم استدعا و هم آرزو میکنم، مسئولان رده بالا، مثلاً رئیس جمهور ما، در کاخ با شکوهی زندگی کند، هر روز خاویار درجه یک میل کند، چند ماساژور حرفه ای تمام وقت در خدمتشان باشند، دارای هواپیمای اختصاصی با تمام امکانات رفاهی باشند، برای ایمنی و راحتی آخرین مدل خودروی ضد گلوله را سوار شود، اگر به داروی کمیابی احتیاج پیدا کرد با هواپیمای اختصاصی از خارج برایش بیاورند و خلاصه اینکه از بهترین امکانات بهره ببرند، من حتی حاضرم درصدی از حقوق بازنشستگی خود را به اینکار اختصاص دهم، اما در مقابل از او انتظار دارم، حداقل ۵۰٪ وظایف معمول یک رئیس جمهور را، مثل اتخاذ تصمیمات حساب شده و کارآمد برای کاهش، تورم، بیکاری، فساد، افزایش تولید ملی، بهره وری، سرمایه گذاری، سرعت اینترنت، حفظ محیط زیست، بهبود آموزش و بهداشت، توسعه صادرات را به انجام برسانند و از قانون اساسی و حقوق مردم پاسداری کند.
پراید سوار شدن و نان و پنیر خوردن مقامات بالا ذره ای به شهروند تورم زده، بیکار و ناامید از آینده کمکی نمیکند. اما اگر تصمیم درست و کارآمد رئیس جمهور منجر به افزایش ۱٪ تولید ملی شود، یعنی حداقل ۲۴۰ هزار میلیارد تومان(بر مبنای کل تولید ملی ایران) درآمد بیشتر برای کشور حاصل میشود، در اینصورت اگر رئیس جمهور ۱۰۰۰ میلیارد تومان( چهار دهم درصد) از این مبلغ را صرف رفاه خود و خانواده کند مطمئناً جای دوری نمی رود.
اگر تظاهر به ساده زیستی مسئولان از سر ریا کاری و به قصد پرت کردن حواس مردم از عدم انجام وظایف قانونی و وعده های آنهاست که وامصیبتا و اگر حداقل در بخشی از ساده زیست بودن خود صادق باشند، این فقط یک فضیلت صرفاً شخصی است و عملاً هیچ کمکی به زندگی مردم نمی کند. ساده زیست بودن کاری آسان است که همیشه ده ها میلیون هم وطن معمولی و حتی بیسواد و ناتوان ما در تمام عمرشان انجام داده و میدهند، اما اداره کردن کارآمد یک مجموعه اداری یا سیاسی کار هر کسی نیست، و فقط از انسانهای، متفکر، خلاق، کاربلد، باسواد، حرفه ای، باتجربه، دلسوز، مشاوره پذیر و شجاع ساخته است.